Wie wel eens in de grotten van Remouchamps is geweest herkent de volgende situatie ongetwijfeld: Nog ietwat onwennig sta je met een groep andere toeristen na een paar minuten wandellen door de glibberige grot netjes stil op het moment dat de gids daarom vraagt. De gids gaat, zogenaamd voor de verstaanbaarheid, iets verder weg op een hoger gelegen steen staan. Om dan vrolijk te vertellen dat wij, de toehoorders, nu allen onder een paar duizend kilo zware steen staan die ooit naar beneden is geploft en nu al tijden hangt te balanceren op twee uitstekende rots. Het is niet voor niets dat de gids een paar meter verder zijn plaats heeft gekozen. Op mij als klein meisje maakte het blijkbaar een enorme indruk. Tot op de dag van vandaag. Elke keer als ik onder dit kunstwerk in het park naast onze flat loop, zie ik mijzelf weer in die grot staan. En ik moet eerlijk bekennen dat ik met zulke wind als vandaag liever om dan onder dit kunstwerk doorloop.