Op het dak van de parkeergarage bij onze flat ligt een grote tuin waar ons peutermeisje graag spelen gaat. Je kunt er klimmen op beton, hangen aan een rek en liggen in het gras. Voor een kleintje is het een hele fijne plek om te spelen, je kunt er op avontuur, het is er groot, er staat een hek omheen dus mamma hoeft je niet steeds te waarschuwen en omdat alleen de bewoners van de flat er kunnen komen is het er heerlijk rustig. Steeds vaker gaan we daar spelen en nu het lente is laten de madeliefjes en lieveheersbeestjes zich er in grote getalen zien. Vanuit ons raam is het al een vrolijk gezicht, al die kleine witte bloemetjes in het gras maar als je er tussen ligt lijken het er zoveel meer. Gister gingen het meisje en ik dan ook naar buiten, om kroontjes te maken voor in het haar. Zij plukt met lange stelen, ik vlecht de bloempjes in elkaar. Met het kroontje op haar hoofd voelt ze zich net als Sassa, een van haar peuterhelden, een prinsesje dat woont in een zandkasteel. Met roze wangen dartelt ze door het gras, haar handjes trillen van de spanning als er een klein lieveheersbeestje land op haar hand. Oef wat is dat leuk en eng, wat een gekriebel! Vanochtend bij het wakker worden bleek het kroontje weer verdord, een nieuwe plukken is voor vandaag dan ook de topprioriteit.Dan plukken we er gelijk een heleboel, voor in het kroontje, in een vaasje en zelfs een aantal voor de sla.