Tussen de takken zie ik witte strepen. Getrokken door verre reizen in de lucht. Achter elk raampje een klein speldenknopje, zouden ze mij in mijn tuin kunnen zien?

In de appelboom vecht de ruimte tussen de takken om het tonen van stukjes hemel. De regen van de laatste dagen heeft de grootste obstakels, de half rijpe appeltjes, een plekje gegeven op de grond.

Het eerste frisse lentegroen van de blaadjes, is al lang veranderd in een mengeling van zomergroen en een vleugje bruin, het is nog zomer, maar in de verte ligt de herfst al om de hoek.

Terwijl boven mijn hoofd de speldenknopjes nog reizen naar nieuwe vakantieverhalen zijn die van ons inmiddels wel verteld.

Zo stapte de dochter vandaag voor het eerst binnen in groep 6, op schoenen met een maat groter dan aan het einde van groep 5. In 6 weken tijd werd ze rap langer en wijzer, steeds vaker zucht ze hoorbaar “mam, dat doe ik wel zelf”. 

En soms, heel soms, hoor ik haar al dromen, over die zelfde witte strepen in de lucht en waar die haar, na gelukkig nog heel wat zomers, ooit naar toe zullen brengen.