Een stuurse blik kijkt mij vanaf de andere kant van de tafel aan. De twijfel goed verstopt, tonen dat de kinderen meer de baas zijn dan zij wensen zou, voelt als falen. Ze weet dat ik het heb gezien, het woorden geven is niet nodig. Het voorzichtig omarmen, erkennen van haar wanhoop wel. Ook ik voel aan dat dit niet een moment is om dingen te bespreken. Praten dat komt later wel, er is nu nog te veel op slot.

We zitten in haar lokaal, een ruimte volgepropt met tafelgroepjes, half ronde bankjes, een te groot digi-bord in een krappe hoek, daarachter een verstopte mini-tafel voor de juf. Zelfs nu de kinderen al weg zijn voelt de ruimte vol en opgesloten. Naast mij zit een collega, ik kijk haar en sta op.

“Kom we gaan schuiven” zeg ik, “ja, ruimte maken” roept mijn collega. De juf reageert verschrikt, afwijzend misschien zelfs wel. Toch kiest ze ervoor om het te proberen, laat ze ons schuiven met haar klas.

Langzaam maken we ruimte, tafeltjes wat verder uit elkaar, het bord weer in het midden en vooral, bij het raam, lekker in het licht, een echte eigen plek voor deze juf. Een plek met een eigen tafel, een eigen kastje. Een plek waar ze niet is weggestopt maar mag zijn, als centrum voor haar groep. Een basis van waaruit ze weer kan bouwen, kan regisseren in haar groep.

Tijdens het schuiven verdwijnt de stuursheid, er komt een kleine glimlach en als haar eigen plek daar plots eindelijk echt is, een diepe, opgeluchte zucht.