Elke keer als de lente begint verbaas ik mijzelf. Achter onze flat ligt een groot grasveld. Na elke winter verandert een modderig geheel in een vrolijk groen vlak waar al snel de eerste witte madeliefjes omhoog klimmen. Steeds als ik dan naar buiten kijk en denk: “he leuk, madeliefjes!” dan kan ik er vanuit gaan  dat de volgende dag de tuinman langs komt. daar verandert het ietwat frivole gras, direct weer in een net, rechtlijnig aangeharkt tapijtje. Het kan niet anders dan dat de gene die de afspraken met de tuinman maakt een hekel moet hebben aan die vrolijke bloemetjes. Misschien is het tijd om hem of haar deze zomer maar eens een ouderwetse Madeliefjes-ketting te bezorgen, wellicht mogen de bloempjes de volgende keer dan wel blijven staan.