Dit weekend verhuizen we een lading spullen terug naar huis. En dat betekend dat we nu van alles aan het opruimen en herorganiseren zijn om alles daadwerkelijk een plekje te geven. Zo met een kamer minder is het namelijk best passen en meten. Nu vind ik al dat uitzoekwerk eigenlijk wel leuk. Gister stortte ik mij op de boeken (wie nog een boek wil, laat het weten), vandaag ging ik met mijn knutsel en tekenspullen aan de slag. Alle 20 jaar oude, uitgedroogde, tubes verf verdwenen in de prullenbak om plaats te maken voor, nu eens uitgezochte, knutselfrutselspul. Bakjes vol staan er nu op tafel. En, nog mooier, ook een hele rij lege bakjes, klaar om in de komende jaren vol verzameld en leeg geknutseld te worden. Voor mij is al dit gefreubel een van de positieve resultaten van de afgelopen maanden. Creatieve uitingen bleven voorheen vaak alleen maar in mijn hoofd omdat ik al voor aanvang dacht dat het toch niet goed genoeg, mooi genoeg, perfect genoeg, …………..(naar eigen invulling) genoeg zou worden. En als ik dan toch een pen ter hand nam werd het altijd weer dat in zwart-wit getekende oude mannetje. Nu heb ik deze angst om te mislukken eindelijk eens losgelaten en ga ik pretentieloos aan de slag. En opeens gebruik ik niet meer alleen een zwarte inktpen maar stort ik mij op allerlei kleuren, plak ik papiertjes wild in het rond en kan niets mislukken omdat het toch niet perfect hoeft te zijn. Hetzelfde geldt eigenlijk voor dit blog. Ik hou van foto’s maken (maar schaamde me om dit in het openbaar te doen, ja,ja, een beetje raar ben ik wel) en schrijven vind ik ook leuk maar dacht ik niet te kunnen, dus deed het al heel lang niet meer. En nu? Nu mag ik van mijzelf plezier hebben in het maken van een foto en het schrijven van deze stukjes. Zomaar in het openbaar. Juist omdat het niet perfect meer hoeft te zijn kan ik ervan genieten. En natuurlijk vind ik het leuk als andere af en toe meekijken of lezen, maar diep van binnen doet dat er helemaal niet toe. Dit blogje is van en voor mijzelf, hier hoef ik en de dingen die ik maak niet perfect te zijn. Gewoon zijn zoals ik ben is genoeg.