Terwijl ik van onder de bank een bal wilde opdiepen zag ik in een hoekje een tekening en gedichtje over het verlopen van de tijd liggen. Waarschijnlijk is dit blaadje uit een doos gevallen toen ik laatst dozen vol oude tekeningen en teksten uitzocht. Het gedichtje stelt weinig voor, tekenen kan ik beter. 

Het tekstje en de tekening zette mij vandaag toch weer even aan het denken. Tijd is zo bepalend voor de dingen om je heen, is iets waar iedereen mee bezig is. Ik op dit moment zelfs behoorlijk, al heb ik dat eigenlijk altijd al gedaan, ik ben tenslotte opgeleid als historica. Tijdens mijn studie vond ik de gewone mens en hun verhalen het interessantst. Hoe beleefden zij de wereld om zich heen, de grote maar zeker ook de kleine gebeurtenissen in de tijd. En hoe ziet iets dat gebeurt is er 10, 20 of zelfs 70 jaar later voor iemand uit. De tijd heeft onherroepelijk gespeeld met wat er is geweest, heeft de dingen gekleurd, vervaagd, weggeblazen of juist laten groeien. En is die latere interpretatie dan minder waar, minder echt? Of is deze net zo tastbaar als tijdens de daadwerkelijke gebeurtenis? Net als iedereen probeer ik vaak de tijd te vangen. Dingen vast te leggen, te bevriezen. Door het maken van een foto, een tekening, het neer schrijven van een gedachte of het jaren achter elkaar bewaren van oude agenda’s.   

Alleen dat bevriezen gaat natuurlijk niet, een seconde later is alles altijd anders. En deze tekst die ik nu schrijf, interpreteer ik over 10 jaar vast heel anders dan dat ik het nu in mijn hoofd heb zitten. Niet beter of slechter, gewoon anders. Misschien is dat ook wel de belangrijkste les die ik leerde tijdens mijn studie, dat feitelijke geschiedenis eigenlijk niet bestaat. Het is en blijft altijd een eigen, individuele interpretatie van het moment. En eigenlijk is dat maar goed ook.