Bij ons om de hoek woont een oude orgelman, een mannetje met een mummelmondje. Hij zit altijd half achter zijn vergrijsde, wit gehaakte, gordijntjes. Vanuit zijn stoel tuurt hij naar de wereld die aan hem voorbij trekt. Zodra er iemand in zijn blikveld verschijnt tikt hij hard op het raam, zwaait en toont zijn vrolijke tandeloze lach. Ooit trok hij rond met zijn draaiorgel, een krantenartikel dat hier aan herinnerd hangt op zijn raam. Inmiddels steek ik al ruim voor ik langs zijn raam kom mijn hand al omhoog om even te zwaaien. En altijd volgt die tik op het raam. Maar soms, soms dan blijft het stil. Dan besluipt mij en beklemmend gevoel en kijk ik even door zijn raam naar binnen, hij is tenslotte al oud. Gelukkig klinkt vaak al snel weer het tikken op het raam om mummelend en wel de buurt wat extra glans te geven.