Tussen alle zon die over ons heen word gestrooid spotte ik vandaag net dat ene wolkje dat wel voorbij dreef. Juist door dat wolkje kreeg het licht een extra glans en schitterde sprankelend tussen de gebouwen door. Zo’n piep klein momentje op een dag die voor een extra glimlach zorgt. Ik was niet de enige wie door dit korte moment werd geraakt. Zo’n twee meter voor mij stopte een meisje op haar fiets, griste haar telefoontje uit haar zak en maakte ook een foto van deze wolk. Omdat ik schuin achter haar stond kon ik precies zien wat zij deed. En ja, ze bleek exact het zelfde te doen als dat wat ik een paar seconde daarvoor had gedaan. Haar foto was, voor zover ik kon zien, vrijwel eender aan de mijne en ook zei plaatste de foto op instagram. Mooi eigenlijk, dat twee mensen die elkaar niet kennen, op dezelfde plek, dezelfde behoefte voelen om juist daar even te stoppen, om hoog kijken en beide geraakt worden door dat straaltje zon. Zou het toeval zijn geweest? Bijzonder was het in elk geval wel.

(Morgen zal ik overigens  hier iets schrijven over een vergelijkbaar zonnestraaltje. Bij De Postfabriek verschijnt morgen nl. een gastblog van mijn hand over een van de meest dierbare postkaartjes die ik ooit heb gekregen. Een zonnestraaltje van papier. Morgen kunnen jullie hier en bij de postfabriek meer lezen over dat verhaal. Worden jullie al nieuwsgierig? 😉 Ik moet eerlijk bekennen dat ik het best spannend vind zo’n gastblog.)