Vandaag was een feestelijke dag. Al vroeg in de ochtend ging de wekker (op een tijdstip waarop zelfs het peutermeisje nog sliep), buiten was het nog donker en toch hing er iets moois in de lucht. Deze ochtend promoveerde, na een aantal jaren heel hard zwoegen, een hele lieve vriendin van mij. Een aantal jaar lang heeft zij onderzoek gedaan naar de beleving en herinnering van ingezetenen van kamp Westerbork. Zij deed dit door stapels brieven, dagboeken en memoires naast elkaar te leggen en te vergelijken. Vanaf de zijlijn heb ik een beetje mogen volgen hoe haar onderzoek van begin tot eind vorm heeft gekregen in de afgelopen jaren en het was dus ook erg mooi om vandaag bij deze bijzondere gebeurtenis aanwezig te zijn. Zelf was ik nog nooit bij een promotie aanwezig geweest, welnu dat blijkt een mooi en hoogst vermakelijk gebeuren te zijn. Het theaterspel vol oude tradities en decorum die het decor vormen voor een boeiende en leerzame verhandeling over het gedane onderzoek ontlokte bij mij een uitgebreide glimlach. Bijzonder vond ik het dat mijn vriendin haar doctoraat kreeg uitgereikt door een oudere man die als jonge man enkele dagen in Westerbork had doorgebracht. Uit de vragen die hij tijdens de ceremonie stelde bleek wel hoe belangrijk een eerlijk en gedegen uitgevoerd onderzoek kan zijn.

Nu kan ik hier nog van alles over haar onderzoek vertellen, maar zij zelf kan dat duizend malen beter dan ik. Neem dus vooral even een kijkje op haar website, of lees ergens volgend jaar het publieksboek over dit onderwerp dat van haar hand zal verschijnen. Rest mij alleen nog om te zeggen dat ik ongelooflijk trots op haar ben, want och wat een doorzettingsvermogen heeft ze moeten tonen om dit voor elkaar te krijgen. Lieve dr.E 🙂 geniet en maak vandaag wat extra denkbeeldige sprongetjes op een trampoline! X