Vandaag was zo’n dag waarop ik mij continu verbaasde over hoe snel een kind groeit. Van een klein babytje is ons meisje bijna twee jaar later veranderd in een ondernemend en uiterst nieuwsgierig mensje. Het peutermeisje wilde de hele dag alles samen doen, nu wil ze dat wel vaker, maar vandaag was samen opeens wel heel echt samen. Bij alles wat ik deed wilde zij helpen en bleek dat ook nog eens “echt” te kunnen. Samen appeltaart bakken, samen de keuken opruimen (of in haar woorden: ikke ikke werke soppe!), samen huppelen en samen boekjes lezen. Tijdens al dit “samen” kletst ze inmiddels heel wat af, de woordjes veranderen steeds meer in zinnetjes en in een paar steekwoorden weet zij een heel verhaal te vertellen. Ik zal een voorbeeld geven, op een gegeven moment zei het peutermeisje het volgende: “kip groot, ei, kuiken klein, kukeleku, kuiken slapen.” Voor het gemak zal ik het ook even voor jullie vertalen. Ze probeert hier te vertellen dat we naar de kinderboerderij zijn geweest waar de kippen eieren hebben gelegd en waar nu kuikentjes uit zijn gekomen. We wilden even de kuikentjes bekijken, maar dit kon niet omdat de stal waarin zij “wonen” tijdelijk was gesloten zodat de kuikentjes even wat rust hadden. Bij elk nieuw woord dat ze gebruikt (en dat zijn er op het moment al een heleboel) ben ik weer verbaasd over hoe snel het leren gebruiken van taal in zijn werk gaat. Niets wonderlijker dan een kind!