Vandaag was de dag van het jaarlijkse gevecht met de duif. Elke lente komt er een moment waarop een grijze dikke duif haar landing maakt op het richeltje van het huiskamerraam. Via het randje hupt het beestje naar de rand van het balkon. Trip, trip, de eerste schuchtere stapjes over de balustrade worden gemaakt. Elke dag durft de duif wat stapjes verder tot het moment dat zelfverzekerdheid de overhand krijgt. Op een stil moment wordt nu het gehele balkon verkent, het beste plekje wordt gezocht. Ja, daar, dat wordt de plek. De partnerduif wordt opgehaald vanuit de boom aan de overkant van het park. Instemmend geven zij elkaar een duivenknik, hier moet een nest gebouwd. 

Vanachter het raam aanschouw ik elk jaar dit proces. Eerst zie ik een vrolijke duif, wat dagen later valt mij de regelmaat van het bezoek op, een gevoel van vertedering kruipt op. Even maar, daarna denk ik aan een wasrek vol poep, een algeheel balkonverbod voor onszelf de komende maand en een hoop mopperend gekoer. 

Tijdens mijn twijfelen hebben de duifjes de eerste takjes al gevonden en zit een van beide parmant bovenop de bloembak, het vogelhuisje of een oude plank. Het grote wegjagen is begonnen al maakt mijn komst op het balkon steeds minder indruk. De eerste keer zorgt het openen van de deur al tot gefladder, na de zesde keer kijkt de duif mij meewarig aan. De duif en ik voeren ons jaarlijkse gevecht. Tot manlief uiteindelijk het heft in handen neemt en een rekje op het duivenplekje zet. Dag duif, ga nu maar broeden in een mooie boom, ik zie je weer in het volgende jaar.