Vandaag tekende ik staarten, vissenstaarten om precies te zijn. Tijdens het tekenen viel het mij pas op hoeveel kleur er eigenlijk in al die vissen verstopt zit. Zelfs in het meest grijze exemplaar is nog wel een regenboogtintje te vinden. De vissen in dit beeld zwemmen elk een andere kant uit, ieder voor zich zoeken zij hun waterige pad. Wat dat betreft lijken wij mensen wel op deze vissen. Zijn wij allen niet dagelijks opzoek naar onze eigen koers en dobberen we tegelijkertijd vaak gewoon wat rond in het heldere of troebele water om ons heen? Proberen we te schitteren met onze eigen kleuren en zoeken wij onze toevlucht in de grote school van mensjes om ons heen?

Voor mijn gevoel hebben de visjes hier net afscheid van elkaar genomen, overigens wel op een vrolijke manier. De kleuren op hun staarten zijn schitteringen van de plannen, dromen die elk visje heeft. Even schoolden zij samen, deelden een luchtbel en wisselden een idee. Tot de nieuwe stroming in het water steeds harder begon te trekken aan de vinnen en de staart. Hup zegt het water, zwem! Zwem! Zwem!  Laat je voeren over de zeven zeeën! Zwem! Zwem! Zwem!