1986, 6 jaar: Bij de deur naar onze school staat een raar bord in de vorm van een pijl, ik weet niet wat er staat maar ik hoor een moeder op het plein zeggen dat de school vandaag een “stembureau” is. Wat een gek woord, ik weet niet wat het is maar het klinkt als een kantoortje waar allemaal mensen komen zingen, want dat doe je toch met je stem? Tijdens de les in de kleuterklas lopen er steeds allemaal grote mensen voorbij ons raam, wat een drukte, wat zouden ze toch allemaal komen doen? Even later is het tijd om te gymmen in de aula, dat doen we elke week. De ruimte ziet er anders uit, waar normaal de klimrekken staan zitten nu mensen achter tafels, er staan gekke hokjes en een grote bus waar mensen steeds een papiertje in gooien. Zouden dat tekeningen zijn? Terwijl wij aan de andere kant van de zaal achter elkaar aanrennen blijven er maar mensen in en uit lopen, wat een gekke dag. De juf zegt dat we er niet op moeten letten, die mensen komen stemmen en gaan zo weer weg. Ik vind het wel spannend al die mensen in de school. Wanneer ik aan het einde van de dag het schoolplein oploop zie ik niet alleen mijn moeder, maar ook mijn vader staan. Wat leuk! We gaan hier stemmen zeggen ze, gaan jullie mee? Met het hele gezin lopen we de school weer in. Mijn vader legt uit dat stemmen betekend dat je mag zeggen wie de bazen van het land worden.  Iedereen die volwassen is mag dat doen, jullie later ook. Stemmen is heel belangrijk.

1998, 16 jaar: Ik zit op de middelbare school en bij ons op school mogen we als leerlingen stemmen voor de scholierenverkiezingen. Ook al is het stemmen niet voor het echie, het voelt serieus en belangrijk en ik wil stemmen op een partij waar ik achter kan staan. In de week ervoor kwamen er twee studenten langs in onze klas die ons van alles uitlegde over de verschillende politieke partijen en wat hun standpunten waren. Ook thuis hadden we het er uitgebreid over gehad. Ik dacht er over na en zocht op internet informatie op naar verschillende partijen die mij wel goed leken. Op de dag zelf ben ik ’s ochtends al zenuwachtig en rond een uurtje of 10 is het de beurt aan onze klas. We stemmen op de computer, er hangt een opgewonden sfeer. Na het eten, wandelen we, zoals bij elke verkiezing, met het hele gezin naar het stembureau. Ook al mogen wij kinderen nog niet stemmen, wij gaan altijd mee.  ’s avonds kijk ik met mijn ouders naar de uitslagen, ik vind het boeiend.

2002, 20 jaar: Naast mijn studie geschiedenis ben ik politicologie gaan studeren. En omdat ik vind dat wanneer je politicologie studeert je ook een eigen standpunt moet hebben ben ik lid geworden van een politieke partij. In de stad waar ik woon ben ik actief binnen de jongerenafdeling van de partij waar ik lid van ben. We organiseren een politiek debat en helpen flyeren op de markt. Dit jaar mag ik voor het eerst echt gaan stemmen en ik heb geluk ik mag zelfs 2 keer. Op de verkiezingsavond zelf reizen we af naar Den Haag waar we de verkiezingsbijeenkomst bijwonen van de partij waar ik op heb gestemd. Ik maak een praatje met de gene waar ik op heb gestemd en we juichen mee wanneer er een goede uitslag binnenkomt.

2010, 28 jaar: Voor het eerst twijfel ik over mijn stem, blijk ik zwevend te zijn, een raar gevoel. Is de partij waar ik lid van ben nog wel de partij waarop ik stemmen wil? Ik weet het niet zo goed, net als velen in dit land. Ik wik en weeg en maak een keuze, of het de juiste is weet ik niet. Dat ik ga stemmen weet ik zeker.

2014, 32 jaar: Al weken twijfel ik over mijn stemkeuze. Lid van een partij ben ik al een tijdje niet meer. Waar stem ik voor? Kies ik voor een partij die ik het in Nederland goed vind doen? Of baseer ik mijn stem op de Europese fractie waar een partij zitting in heeft? Kies ik voor een bepaald persoon of voor een ideaal. En welk ideaal vind ik dan het belangrijkste? Tijdens het wakker worden deze ochtend neem ik een besluit over de partij waar ik op stemmen zal. Samen met het peutermeisje wandel ik naar het stemhokje, neem het potlood in mijn hand en kleur het bolletje van mijn keuze rood. Na weken twijfelen ben ik helemaal overtuigd van de keuze die ik maak. Ik vouw het stemformulier op, stop het in de stembus en wandel naar buiten. Mijn kleine meisje rent huppelend vooruit. Ik glimlach en ben dankbaar dat ik hier samen met haar loop en de kostbare mogelijkheid heb om mijn stem te laten horen, om doormiddel van mijn stem invloed te kunnen hebben op de wereld waarin zij op zal groeien.