Terwijl in de kajuit het peutermeisje eindelijk in slaap is gedommeld turen wij over het water van de plas. Af en toe werp ik een blik in mijn boek (Norwegian Woods, Haruki Murakami) en luister ik naar manlief die zich verdiept in een boekje over de wolken en het weer. Boven mijn hoofd zoemen beestjes die niet prikken, heel veel hoger passeert er elke minuut een vliegtuig naar verre oorden. Voor mij hoeft het dit keer niet zo ver. Laat mij maar dobberen aan ons anker, luisteren naar de vogels en kijken naar de zon die langzaam zakt.

Reizen op een boot dwingt tot langzaam leven. Elke fietser haalt je in, de schapen huppelen je voorbij en auto’s brengen je verder weg. Varen geeft tijd en ruimte om te kijken, te voelen en te zijn. De tv wordt ingewisseld voor de radio, broodjes bak je in een pan en eventuele stress kan weg gezwommen worden in het water. (Zo nam ik vandaag mijn eerste duik van het seizoen in water van een graad of zestien).

Op zijn tijd eens langzaam leven, ik raad het een ieder aan.