Ze vliegen in mijn haren, kruipen op mijn huid en dansen op het schermpje van mijn fiets. Wie? De mieren, vliegende mieren wel te verstaan. De ietwat benauwde warmte van vandaag heeft hier in de stad (en als ik zo op twitter kijk eigenlijk in heel het land) de vliegende mieren doen uitvliegen. Wat een wonderlijk gezicht blijft dat elk jaar weer. Het ene moment merk je nog niets, het andere moment stromen zij naar buiten. 

Zo zit er onder het terras van mijn ouders al jaren een nest met mieren, eens per jaar, op een dag als deze veranderen de stenen van hun kleur. Wat begint met een enkel beestje wordt al een massale, zwart gekleurde golf die van het terras lijkt te stromen. Zoveel beestjes tegelijk, die in een wolk van blinde volgzaamheid de hoogte in vliegen, op zoek naar de gunsten van die ene koningin. Terwijl zij massaal naar buiten komen lijkt het terras te leven. Voor even is de tuin, de lucht en alles wat voorbij komt het bezit van deze kriebel beestjes. 

Hier in Den Haag zorgde het voor vermakelijke taferelen, overal voorbijgangers die al hoestend en proestend, met wapperende handen en al, zich een weg tussen de vliegende beestjes proberen te banen. En ook ik moet er samen met mijn meisje grappig hebben uitgezien toen er eentje durfde te landen op haar hand. Pats! Voor de mier en ik het wisten lagen het beestje en mijn bril met een klap op de straat. “Ik hou niet van kriebelen” zij het peutermeisje als vrolijk excuus.