Bij het afstuderen hoort in ons geval ook het schrijven van een “Artis statement”. Een kort stukje tekst waarin je de kern van je werk beschrijft. Iets wat minder makkelijk is dan het lijkt. Wat je maakt is voor jezelf op een bepaalde manier heel vanzelfsprekend. Het is zo eigen, zo een met wie je bent, daar woorden op plakken heeft iets bevreemdends.

Het heeft iets heel leerzaams en moois om zelf eens goed te kijken naar wat je maakt. Zo kies ik mijn materialen heel bewust uit, over elk detail is nagedacht. Tijdens het maken verschuif ik de kleinste snippertjes papier net zolang tot ze op precies de juiste plek liggen. De kreukel in het hoekje van een blad kan bepalend zijn voor het beeld dat ik wil creëren.

Oude foto’s bewaar ik in een mapje, die ik elke keer als ik begin met maken bekijk. Deze foto’s zitten daar soms al maanden of jaren in, maar altijd komt er een moment waarop ze vragen om een werk. Ook horen bij mijn beelden vaak woorden, zinnen en verhalen. Die zijn vaak niet letterlijk terug te zien, maar vormen een wezenlijk deel van het maakproces. Als ik iets ga maken verzamel ik als het ware een kleine nieuwe wereld, vol rafels en rauwe randjes.

Dit alles compact weergeven in een statement was uiteindelijk de opdracht. En het is gelukt:

Ik maak gedetailleerde composities die opgebouwd zijn uit kleine tekeningen en schilderijen, foto’s, knipsels, voorwerpen, brieven, oude persoonlijke papieren, flarden tekst of gedroogde vondsten uit de natuur. Elke compositie wordt zo een op zichzelf staande, maar onaffe en rafelige wereld. Als kijker moet je je weg zien te vinden in deze opsomming van al dan niet fictieve herinneringen. Ik schrijf ook ultra korte verhalen die inhoudelijk nauw aansluiten bij mijn beeldende werk. Mijn werk gaat over het voorbijgaan van de tijd, eenzaamheid, vergankelijkheid en stilte.