“Ik wil niet iedereen weer missen, juf. Ik mis iedereen nu al van tevoren.

En wanneer gaan we dan eigenlijk buitenspelen als het pauze is?

Juf? Mag ik dan wel je huis zien? Wil je dan filmen waar je werkt

Juf, maar ik snap de gele vraag niet, hoe kan ik dat dan straks?”

Zomaar een paar van de prangende vragen uit mijn klasje vol groep 3- en 4-ers. Al bij binnenkomst gonsden de vragen in het rond. Waar we gisterochtend nog rustig aan het tellen waren hoeveel nachtjes slapen het nog was tot het kerstontbijt, stormen de kinderen nu de klas in met handen vol krentenbollen, extra, extra veel (Naast wc-papier was er ook een run gedaan op de bolletjes brood in de supermarkt).

Ondanks alle verwarring kijk ik trots naar deze kids. Ik weet dat plotselinge veranderingen voor sommige heel heftig zijn, weet van de ouders die eigenlijk geen tijd hadden om op het laatste moment kerstspulletjes te halen. Ik zie de vragende ogen, vol vragen die ik niet altijd beantwoorden kan. 

In mijn hoofd stormt het, ik baal van deze extra sluiting van de school. Maar ook nu ben ik ook weer trots. Trots op hoe we gister direct alles omgooiden en vandaag dus echt al kerst kunnen vieren. In allerijl hebben we gister kerstliedjes opgenomen, om zo toch met de hele school, gezamenlijk dit rare schooljaar af te sluiten.

Op hoe we nu al proberen na te denken over hoe we de kinderen kunnen helpen waarvan we weten dat het thuis wat lastiger gaat. Hoe we morgen met elkaar aan de slag gaan om al het werk te verzamelen, zodat school toch gewoon al begin januari start.

Wanneer om kwart voor drie de bel gaat voel ik mij vreemd. Het was een hele fijne dag, elk kind heeft vandaag nog meer zijn of haar best gedaan om juist van deze dag een echte samen-dag te maken. Ik zwaai ze lachend uit, maar in mijn lege klaslokaal voel ik mij ook wat verdrietig.

Want oh wat weet ik goed, hoe moeilijk leren worden kan als je dit van afstand doet.  En ik zie de schrik in de ogen van mijn collega’s, die elke dag al heel hard lopen om elk kind van goed onderwijs te voorzien. Iedereen in school weet dat tijdens deze vakantie onze hoofden zullen malen over de eerste week daarna. Dat het wederom zoeken zal worden naar wat dit keer goed is voor ieder kind.

We gaan het gewoon weer doen, niet omdat het “moet”, maar omdat we het willen. We willen het voor al die kinderen, die het verdienen om te mogen groeien, op school, thuis of waar dan ook.