Ik hou van boeken, van letters en van verhalen. Van detectives, tot sprookjes tot het meer literaire werk. Vroeger las ik vooral boeken over vampiers en heksen tegenwoordig een stuk minder, maar een beetje absurdisme in een boek kan wat mij betreft geen kwaad. Daarom vandaag een blog over mijn lievelingsboeken, de verhalen die ik wil herlezen en herlezen etc.etc. Ze staan allemaal in mijn kast, dus mocht je er eens eentje willen lenen, dan kan dat!

Mijn all-time favorites (op dit moment natuurlijk) zijn:

Karakter – Borderwijk
Bidden wij voor Owen Meany – John Irving
Vrijwel alle boeken van Haruki Murakami, maar “De opwindvogelkronieken” en “Kafka op het strand” in het bijzonder.
En tot slot “The childrens’s book” van A.S. Byatt

De meeste van deze boeken heb ik meerdere keren gelezen en elke keer weten ze mij weer te raken en waan ik mij tijdens het lezen in het boek zelf. Leef ik in mijn hoofd mee alsof ik naast de hoofdpersonen sta over wie ik lees. Als ik zo kijk naar dit lijstje dan geloof ik dat ik erg hou van donkere, surrealistische boeken die gaan over hele normale mensen. Ik zal proberen te omschrijven waarom ik juist deze boeken zo mooi vind, maar wil je weten waar ze precies over gaan kijk dan via google of bij mij in de boekenkast. 🙂

Karakter las ik voor het eerst in de brugklas, ik vond het prachtig, die ouderwetse taal en de rare, vreemde strijd tussen Katadreuffe en Dreverhaven. Het is een boek vol mooie zinnen, maar jeukt tegelijkertijd.

Na Karakter werd ik verliefd op het werk van John Irving, met “Bidden wij voor Owen Meany” als hoogtepunt. Al is er ook altijd iets vreemds aan de hand met de boeken van Irving. Welk boek ik ook van hem lees, na een bladzijde of honderd leg ik het weg omdat ik dan nog denk dat ik het maar een duf, saai of vervelend boek vind. Vervolgens blijft zo’n boek knagen in mijn hoofd, waarna ik het na een half jaar opnieuw oppak, opnieuw begin met lezen om het vervolgens niet meer te kunnen loslaten tot ik het uit heb. Het saaie, duffe, vervelende boek heeft opeens een metamorfose ondergaan en is veranderd in een boek waarin ik wil verdwijnen, in wil blijven hangen. Zijn boeken verhalen bijna altijd over een heel leven, beginnen bij een kind om te eindigen bij een, meestal gedesillusioneerde, volwassenen. De hoofdpersonen zijn nooit perfect, leven een heel normaal maar o zo bizar leven. En altijd, altijd, komt er wel een beer, een travestiet en een worstelcoach in voor.

De boeken van Murakami vind ik zo bijzonder omdat hij precies zo schrijft als ik altijd droom als ik slaap. Natuurlijk droom ik heel andere verhalen, in veel minder mooie zinnen, dan hij weet op te schrijven. De verhalen hebben altijd iets naargeestig en surrealistisch maar zijn ook heel beeldend en kleurrijk. Hoe vreemd zijn verhalen ook zijn, ze voelen tijdens het lezen altijd ontzettend eigen en geloofwaardig. Wat erg opmerkelijk is omdat zijn boeken bol staan van de dingen die echt nooit, nooit maar dan ook nooit zouden kunnen gebeuren.

En dan tot slot de laatste toevoeging op mijn lijstje van lievelingsboeken: “the children’s book” van A.S. Byatt. Dit is misschien niet het mooiste boek dat ik ooit heb gelezen of het verhaal dat mij het meest heeft gegrepen. Het is wel het boek dat ik, als ik schrijfster was geweest, had willen schrijven. Het boek is een sprookje, een soap, een historische thriller en een literair kunststukje in een. Kon ik maar zo schrijven!