Vandaag draaide het hier in huis om hazen, eieren en hier een daar een bloem. Al stippelend tekende ik de ene paashaas na de andere, en ook de ene kip, het ene schaap, het ene ei enzovoort na het andere. Halverwege al dit gestippel kwamen er twee bossen tulpen langs via de handen van mijn ouders, om de lente in huis te halen zogezegd. Hoe grappig vond ik het daarstraks dan ook toen bij ons in de kast een heus kookboek over het ei bleek te staan. 96 pagina’s vol met alleen maar recepten met ei, en hier en daar een vrolijk stukje tekst ter verfraaiing. Zo ook een ietwat bevreemdend gedicht van Alexander Pola. Ik snap nog niet wat het met Pasen of eieren te maken heeft, je verwacht het in elk geval niet in je kookboek tegen te komen. Maar een glimlach ontlokte het wel!
De Paashaas
Een Paashaas, die aan maagzweer leed,
Stond jarenlang reeds op dieet.
“Maar,” sprak hij, “Dokter al een poos
Eet ik volslagen eier-loos,
Wat, primo,, Paashazen misstaat
En mij, secundo, ook niet báát……
Al zweert u ook bij hoog en laag,
Dat ik een zweer heb aan mijn maag,
Wat mij betreft, uw therapie
Helpt nét zo voor een zere knie!”
De arts zei: “Het is wellicht neurose,
Een soort van psychosomatose…..
En dus beklom de haas iets later
De sofa bij de psychiater
En die ontdekt’ na korten tijd,
Dat een gemis aan tederheid,
Ontbeerd in prille jongensjaren
Zijn psyche nóg blijkt te bezwaren.
Hij was een Pa’s-Haas, ja dat is ‘t!
Hij heeft zijn Moeder steeds gemist.
De Paashaas wilde reeds heel klein
Veel liever juist een Ma’s-Haas zijn
En van die droeve situaasje,
Was nu helaas zijn maag het haasje.
Alexander Pola
Uit: “De Taal der Dingen”.
Verzamelde werken.
grietjedrooglever.nl 