Misschien vind ik, nu ik volwassen ben, Pasen wel het leukste feest van allemaal. Ik hou van de lente, en vind het een mooie gedachte om samen met de mensen die je lief vind, het verfrissende voorjaar te verwelkomen. Even stil te staan bij de cyclus van de dingen om je heen. Te zien hoe uit grauwe dorrigheid nieuw leven ontspringt. Ik hou ook van de tradities, zoals het eieren zoeken, het paasontbijt met de hele familie en zelfgebakken brood gevolgd door een verfrissende wandelling in de zon. Als kind kon ik de dagen voor het echte feest al enorm genieten van het beschilderen van de eitjes, de een nog mooier dan de ander, al vond ik het altijd wel een beetje zonde om ze daarna weer op te eten. Ik geloofde echt in de paashaas, die bij ons thuis soms al enkele dagen voor Pasen van kast naar deur, naar richel en naar rand leek te springen. Ik geloofde echt dat dat rondspringende ding in chocolade veranderde op het moment dat je er naar keek, om vervolgens weer terug te veranderen in een echt hupsend exemplaar. Inmiddels weet ik natuurlijk dat het mijn vader was die het haasje steeds liet springen, toen vond ik echter niets vanzelfsprekenders dan dat het echt een echte paashaas was. Die vanzelfsprekendheid die ik als kind ervaarde rond dit soort dagen, is iets wat ik nu wel eens een beetje mis. Soms zou ik best nog even zo onbevangen in het leven staan als toen. Nog even echt geloven in zo’n rare haas met een mandje. Gelukkig ben ik nu zelf mamma en kan ik samen met J. voor ons lieve meisje onze eigen, deels nieuwe en deels oude, tradities vorm gaan geven, zodat ook zij over 30 jaar mijmert over hupsende paashazen, gestippelde eieren en vrolijke bezinning op al het nieuwe om ons heen.