Door beide kanten van mijn familie wordt er getekend, geschilderd of geschreven.  Zo heb ik twee schilderende tantes en een schilderende neef, een kunstenaar als opa en een heuse schrijfster is er ook in de familie te vinden. Sommige hebben van het creëren echt hun vak gemaakt terwijl andere vooral in hun vrije tijd bezig zijn, maar hoe dan ook, die creativiteit moet er uit. Ik heb al die creativiteit altijd prachtig gevonden en kan wel zeggen dat ik de liefde voor pen, potlood en papier van hun heb geërfd. Als een van deze mensen vroeger bij ons thuis was greep ik dan ook vaak de kans aan om samen met hun te teken of te schrijven.

Mijn vaders vader leerde mij bomen tekenen en ik weet nog goed hoe we samen met mijn schrijfsters-tante een vrolijk vreemd verhaal schreven. Omstebeurt schreven we twee zinnen, om er vervolgens steeds eentje om te vouwen zodat je niet precies wist wat de ander had geschreven.  Ik weet nog hoe leuk en spannend ik dat vond en heb dit verhaaltje dan ook altijd bewaard. Ook herinner ik mij nog hoe trots ik was toen ik na de publicatie van haar eerste boek met mijn vader als 11 of 12 jarig meisje mee mocht naar het Crossing Border Festival waar zij zou optreden. Reuze spannend en indrukwekkend was dat en wat vond ik haar stoer en mooi, daar zo op dat podium! En toen zij met dat boek werd genomineerd voor de Ako-literatuurprijs zaten wij met spanning voor de tv naar de uitslag te kijken. Al geef ik eerlijk toe dat ik op die leeftijd de uitzending toch ook een beetje saai vond, zoveel begreep ik er ook niet van. Al veranderde dat natuurlijk wel op het moment dat iedereen daar in die zaal (inclusief mijn tante, oom en mijn ouders die in het publiek zaten) onderleiding van Sonja Barend naar buiten werden gedirigeerd wegens een bommelding bij de studio. Mijn vaderskant van de familie zie ik sinds mijn beide grootouders zijn overleden niet meer zo vaak. Maar via internet probeer ik hen toch een beetje te blijven volgen. En elke keer als ik mijn tante in de boekwinkel of op tv zie langskomen ben ik weer een beetje trots en nieuwsgierig. Trots omdat zij gewoon is gaan doen wat haar hart haar vraagt, nieuwsgierig omdat ik toch ook altijd benieuwd ben of ik nog een vrolijk en smeuïg familieverhaal terug hoor of lees in haar interviews en boeken.

De tekening van de boom hieronder is een tekening die ik pas al gemaakt had, maar die ik nu verder heb uitgesneden uit papier zodat de boom opeens blaadjes heeft gekregen. Deze tekening gaat in het kader van ” fotootje vandaag strooit tekeningen” naar mijn vader, omdat hij had gezegd de tekening mooi te vinden, maar ook omdat ik bomen heb leren tekenen van zijn vader, mijn opa. Als wij soms op zondagmiddag naar mijn opa en oma gingen dan tekende mijn opa altijd een poesje voor ons (we noemde hen ook Opa en Oma Poes omdat zij een rode kater hadden) en aten we chocolade pudding. Mijn opa werkte als statisticus maar was in zijn hart een echte kunstenaar, hij schilderde altijd en was groot fan van Willink. In het restaurant van mijn ouders werd altijd een deel van zijn werk tentoongesteld. Zijn schilderijen waren gelardeerd met de beeltenissen van marmeren naakte vrouwen in een vaak ietwat desolate omgeving die hij in de magisch realistische stijl tot leven bracht op zijn doeken. Inmiddels is mijn opa al ruime tijd overleden en vind ik het eigenlijk wel jammer dat ik niet een echt schilderij van hem aan mijn muur heb hangen. Wie weet komt dit ooit nog eens.

Een van mijn schilderende tantes van moederskant wilde na mijn oproep over tekeningen strooien ook wel een tekening van mij ontvangen. Ik wist direct wat ik voor haar zou maken. Toen ik jaren  geleden 8 jaar oud werd wilde ik heel graag voor mijn verjaardag een “echt” schilderij krijgen. Lucy maakte er een voor mij, dat sindsdien altijd bij mij aan de muur heeft gehangen. Ook nu, bijna 23 jaar later, heeft het nog steeds een mooi plekje in ons huis. Toen zij aangaf ook wel een tekening te willen krijgen, kwam ik dan ook onmiddellijk op het idee om haar tekening nu op mijn wijze voor haar terug te maken. Deze tante is denk ik de tante waar ik de meeste uren mee heb getekend. De verfdoos die ik ooit van haar kreeg gebruik ik inmiddels ook alweer zo’n twintig jaar en haalde ik nu uit de kast om deze tekening in te kleuren. Hopelijk is ze er blij mee. 🙂

Zo, het is fijn om zoveel mooie creatieve mensen om je heen te hebben!