Het is bijna niet te geloven, maar ik tik dit blogje terwijl ik, in het zonnetje en zonder jas, op het balkon zit. Een scharrelend kindje om mij heen, wiens wangetjes inmiddels al aardig roze beginnen te kleuren van de fijne buitenlucht. En dat terwijl manlief en schoonpapa vannacht nog met min drie op ons bootje zaten om vandaag naar onze nieuwe haven te varen. Ik voel de zon mij opladen, opwarmen en opfleuren. Hoe meer zon hoe beter, ik heb duidelijk behoefte aan licht en warmte die de winterse dorheid in en om mij heen verjaagd. Aan zuurstof, aan lucht in mijn longen, aan diep ademhalen zonder te verkrampen. Aan dobberen op het water en schommelen met de voeten in de lucht. Laat mij hier maar even zitten, zo zonder jas op het balkon.