Ik zag vandaag een uil, of een buizerd, in elk geval was het een grote vogel met veel veren en een scherpe blik. Ik kwam het tegen in het Haagse Bos, waar ik “pauze” hield. Pauze van mijn hoofd. Mijn hoofd voelde zwaar en sip, ik werd er zo al wakker mee. Om nog voller te raken na twee goede maar intensieve ochtendafspraken. Op de weg terug naar huis, merkte ik opeens dat ik behoefte had aan lucht, aan leegte. En besloot ik niet door de stad, maar door het Haagse Bos naar huis te fietsen. Al fietsend begon het zachtjes te miezeren en het bos begon te geuren, naar lente. Ondanks de regen ben ik op een bankje gaan zitten, gewoon even stilletjes, helemaal alleen. Ik snoof de frisse lucht op en keek naar de nog kale bomen. Vanuit zo’n boom werd ik aangestaard. Aangestaard door die grote, mooie vogel. Zonder die pauze had ik ‘m nooit gezien. Ik besloot nog even te blijven zitten en liet de druppende regen mijn gedachte wat leger wassen. Ik nam even pauze, pauze om te omarmen wat er al is.