Het was een mooi, bijzonder weekend. Wij waren met zijn drietjes bij Meeuw, ons bootje. Ons bootje is onze tuin, ons vakantiehuis, ons avonturenschip, onze meimerdroom en bovenal ons tweede thuis. Vorig jaar, toen alles om ons heen begon te trillen, leek af te brokkelen, vertrokken wij abrupt van ons tweede thuis. Voor mij was het dit weekend de eerste keer, sinds toen, dat ik er weer kwam. In een nieuwe haven lag daar ons vertrouwde bootje. Eerlijk gezegd was ik van te voren best een beetje benauwd van wat ik er van zou vinden, maar het bleek precies te zijn wat ik nu nodig had. Het voelde als thuiskomen, thuiskomen op een warme, mooie en liefdevolle plek. Deze plek kwam dit weekend precies op het goede moment, de afgelopen weken zat ik een beetje vast, stond ik op pauze, het bootje laadde mij weer op. Dit bootje geeft mij vertrouwen. Vertrouwen dat ik op de goede weg ben, net als ons bootje ben ik een nieuwe weg ingeslagen, op zoek naar een nieuwe, fijnere haven. Ik weet waar die haven ligt, het is nog best een eind varen. Maar als ik in weer en wind op koers kan blijven varen kom ik er heus. Haven, ik kom er aan!

Ra,ra wat is dit?

Deze tekening is voor Colinda. Zij strooit zelf ook met tekeningen en stuurde mij al een heel vrolijk vogeltje toe!

De Haven