Soms kun je zomaar iemand uit het niets heel erg missen. Dat had ik vandaag. Tijdens een gesprek vanmiddag werd gevraagd om te omschrijven hoe ons thuis er uit zag toen ik een klein meisje was. Al doende kwam het gesprek op mijn oma Truus. Ik, mijn broertjes, mijn ouders, verschillende tantes en mijn opa en oma woonde met zijn allen in het zelfde huis. Mijn oma was er dus eigenlijk elke dag. Tot ze ziek werd en vaak in het ziekenhuis lag, om, toen ik 4 en half was te sterven. Ondanks dat zij zo kort in mijn leven is geweest draaien een deel van mijn mijn meest dierbare herinneringen om haar. Ik weet nog goed hoe ik elke ochtend twee wiebertjes bij haar ging halen voor ik naar school ging. Hoe ze toen mijn jongste broertje werd geboren ons eerst een bord hutspot voorzette alvorens we de trap naar boven mochten klimmen om te kijken wie dat broertje nu wel was. Hoe ze zat op het bootje van haar en opa waarmee we soms gingen varen op de Kaag. Ik weet zelfs nog hoe haar kamer rook. Ze was voor mij de liefste oma die er was, een oma die ik elk kind gun. Van haar heb ik vrijwel niets, op een enkele foto na. Vroeger had ik altijd een klein hangertje van haar in mijn portemonnee zitten, als een soort talisman. Als ik het dan even moeilijk had hield ik dat hangertje vast en praatte ik in mijzelf met haar. Inmiddels is dat hangertje in de tijd verloren, maar het mooiste van haar heb ik nog steeds. Zij en ik dragen de zelfde namen, zo is zij er ook nu toch nog altijd een beetje bij.