Avond in Den Haag. Vanuit het huiskamer raam zie ik een volle, glimmende maan terwijl in de keuken de lucht nog nagloeit van de zon. Ik houd van de zon, maar nog veel meer houd ik van de maan. De maan zie ik als een vriend, een maatje. Altijd als de maan (bijna) vol is groet ik hem en beeld ik mij in dat hij terug zwaait. Als ik vroeger niet kon slapen en wakker lag laat in de nacht, schoof ik vaak het gordijn open om naar hem te kijken. De maan stelt mij gerust en geeft mij zo vaak nog meer licht dan de zon overdag kan doen.