Al eerder schreef ik op dit blog over mijn liefde voor Bretagne. Vandaag moest ik hier weer even aan denken toen ik een foto van een van onze vakanties daar tegen kwam. Tijdens onze huwelijksreis, zo’n 2,5 jaar terug, waren we nu eens niet naar de kust maar naar het binnenland van deze streek gegaan. We volgden toen onder andere de sporen van de beroemde (Bretonse) Koning Arthur legendes, die zich voor een groot deel in het oude Bretagne (toen nog Amorica geheten) afspeelden. Zo bezochten we het uit de 9e eeuw stammende Kasteel van Comper, waar volgens de verhalen ooit de fee Viviane woonde. Reden we door het Foret de Paimpont, (onderdeel van het vroeger bos van Broceliande, waar ooit de Arthur legende is ontstaan), kwamen langs de 1000 jarige eik en bezochten de graftombe van Merlijn. (Links boven op de collage). Dit graf was ooit een kleine hunebed, waar inmiddels nog maar twee stenen van overeind staan. De omringende cirkel zou volgens sommige varianten van de Arthur legenden een magische stenen cirkel zijn. In deze cirkel van betoverde stenen zou tovenaar Merlijn door de fee Viviane zijn opgesloten zodat hij (vrijwillig) bij haar blijft. Nu  is voor mij het verhaal van Koning Arthur en tovenaar Merlijn niet meer dan een mooie mythe. Voor anderen is dit een heel ander verhaal. Nog regelmatig worden er bij deze tombe verse bloemen neergelegd en laten mensen op papier hun wensen bij de stenen achter in de hoop geholpen te worden door de oude tovenaar. En dat dit er soms heel serieus aan toe gaat blijkt wel uit de “offerplaats” die wij onverwachts tegen kwamen tijdens de wandeling door het bos om de tombe heen. Wij kwamen daar onverwachts op een grote open plek, die aan een kant werd afgeschermd door een wat hogere rotsrand. Zo ontstond er eigenlijk een cirkelvormig “pleintje” midden in het bos. Op de weg hier heen waren we al enkele stapeltjes stenen tegengekomen (zoals de middelste foto in de collage) waarop veelal een enkele bes of braam was gelegd. Wij vonden dit natuurlijk erg verassend om te zien, maar de verbazing werd vele malen groter toen we bij de open plek kwamen. (zie de foto hieronder). De hele plek was gevuld met wel honderden stapeltjes stenen, elk voorzien van een vers blaadje, bloempje of bes. Het was heel bijzonder om dit te zien, al had het tegelijkertijd ook iets heel raadselligs en spookachtige. Eerlijk gezegd zijn voelde wij ons toen al snel ongemakkelijk en zijn we vrij vlot terug gewandeld naar de auto om toch maar een ander wandel plekje op te zoeken. Sindsdien heb ik al meerdere keren proberen te achterhalen waarom deze stapeltjes nou op deze plek lagen en door wie ze hier zouden kunnen zijn neergelegd. Een raadsel wat nog steeds niet is opgelost en mij om de zoveel tijd toch weer intrigeert en aan het zoeken zet. Want ook al vond ik het eerlijk gezegd wat eng, toch ben ik ook wel heel nieuwsgierig naar het verdere verhaal hier achter. Heeft iemand van jullie misschien een tip of een idee om wat dieper in deze vreemde vondst te duiken?