Ik tekende, als uitzondering, nu eens lekker voor mijzelf. Even niet nadenken of het mooi, fleurig of strak genoeg is om aan iemand anders te geven. Nee, gewoon omdat ik dit leuk vind. Ik tekende naar aanleiding van een foto die ik een paar jaar terug heb gemaakt in Frankrijk. Dit is de achterkant van een mooie opgepoetste straat vol bloemen en strakke geveltjes. Zo’n typische Ville Fleurie zoals je die daar hebt. Al lopend door het straatje was ik mij er helemaal niet van bewust dat deze huisjes eigenlijk heel erg hoog waren en hun fundatie in de rotswand hadden liggen. Dat was een verassing die de achterkant toe behoorde. Aan de achterkant vind je vaak dat gene wat je het minst verwacht, daar wordt het verval en de viezigheid verstopt. Aan de achterkant worden de onderbroeken gedroogd aan de waslijn, staan de vuilniszakken in het zonnetje hun geur te verdampen. Aan de achterkant rookt de slagersvrouw snel een sigaret en wacht het geheime vriendje op een schalkse blik van de dochter van de dominee. De achterkant, de plaats waar het leven zich echt laat zien, waar de make-up wordt afgeschminkt de krolse katten elkaar najagen en waar ruzies worden uitgevochten en beslecht. De achterkant is waar het gebeurt.