Vanochtend fietste ik door de koude miezer naar een afspraak en genoot. Ik genoot van de kleine druppeltjes op mijn vel en het geprik in mijn wangen van de frisse wind. Bij elk druppel was ik mij bewust van hoe zeer ik leef. Net als al de blaadjes, de bomen, de mopperende vuilnismannen en een reiger om mij heen. Een paar uur later fietste ik door het zelfde weer terug, dit keer zat ik balend op mijn fiets en voelde ik mij verkleumd, vermiezerd. Wat maakt nou dat verschil? Aan het weer kan het niet gelegen hebben, dat was zoals het al was. Nee, het lag duidelijk aan mijzelf, aan de figuurlijke bril die ik in de paar uur die verlopen waren had opgezet. Aan de lucht in mijn hoofd die ik had laten vertroebelen door de gesprekken tijdens de afspraken en waardoor ik vergat om te leven in het moment zelf. Dus nu teken ik een figuurtje, met een ballon. In die ballon stop ik dat wat vertroebeld en laat diezelfde ballon vervolgens los. En dan? Dan spring ik weer op de fiets, eens kijken hoe dezelfde druppels en dezelfde wind nu landen op mijn huid.