Als er 1 ding was dat ik vandaag gewild had dan was het wel om even op dit plekje te zitten aan de ruige Bretonse kust. Even helemaal alleen in de natuur op een plek wat verder weg van het dagelijkse bestaan. Te staren over het water en gewoon te laten gebeuren wat er gebeurt. En dan rustig nadenken over alles wat er in mij leeft.

Ja,ja het moge duidelijk zijn, het is weer dinsdag. De dag in de week waar ik vaak tegen op zie en mij altijd een hoop denkwerk oplevert om gelukkig daarna vaak ook weer extra ruimte in mijn hoofd te scheppen. het is een dag waar stappen op worden gemaakt. Die stappen zijn fijn, maar vandaag vind ik het even lastig.

Bij gebrek aan dit mooie Bretonse plekje, staar ik dus maar wat naar de af en aan vliegende hommels op het balkon. De thermometer wijst 33 graden terwijl de stad langzaam verdwijnt in een opkomende mist. Elk voorbij vliegend hommeltje besnuffelt de paarse bloemetjes van de campanula, hupt van de een naar de ander. Bij elke sprong naar een ander bloempje is te zien dat de stuifmeelbolletjes bij de pootjes groeien en groeien. Daar wordt duidelijk een feestmaal verzameld. Het kijken naar de beestjes maakt mij langzaam weer rustig, het is net alsof de hommeltjes stuifmeel halen in de ruil voor wat verse moed. En terwijl de mist in de stad verder optrekt begint het in mijn hoofd te vervliegen. En blijkt een balkonnetje op 8 hoog toch een goede denkplek te zijn.