Terwijl een kind zwierend de momenten aan een hecht tot de dag, strompelen volwassenen van taak naar taak. Kinderen doen, volwassenen denken. Voor ons meisje is de omgeving een met haar zelf en als je vraagt naar haar wijst ze ook naar mij. Ik zelf sta juist los in die omgeving, ik beschouw mij als een apart onderdeel ervan en ben, net als de meeste mensen, soms zo met mijzelf bezig dat ik de omgeving niet eens meer opmerk. Zonde.

Mijn tante omschreef het in haar verhaal over zen een stuk mooier dan ik kan, het ging over het “ik” en het “zijn”. Door bewust te leven in het “zijn” wordt je meer een met je omgeving, de mensen om je heen en het nu, waardoor je opener, vrijer en zonder te veel oordelen kunt kijken en voelen. Het klonk als iets magisch, iets moois.

Leven in het zijn is iets wat kinderen van nature doen en veel volwassenen (ik in elk geval wel) verleerd zijn. Maar gelukkig schijn je het wel weer te kunnen leren. Ieder op zijn eigen manier. Zen, meditatie, Mindfullness, tekenen, sporten, wandellen in de natuur, het kunnen allemaal manieren zijn om daar te komen. Wat mijn manier zal zijn weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat ik daar de komende tijd eens onbevangen naar op zoek zal gaan.