
Het mooiste van kinderen vind ik misschien wel de pure, conventieloze manier waarop zij met elkaar en de wereld om hen heen omgaan. Terwijl volwassenen zich direct verliezen in alles wat hoort, springen kinderen er open op af. Nu ik zelf een peutertje heb rondlopen zie ik dit dagelijks gebeuren en oh wat kan ik daar van genieten. Hier twee voorbeelden om te laten zien wat ik bedoel.
Situatie 1: Ergens vorige week liep ik met haar door het park. Het was nog vroeg en in het park was nog maar weinig leven te bekennen. Aan de rand van het grasveld zagen we in de verte een moeder met een klein jongetje spelen bij de glijbaan. Terwijl wij hen zien krijgen zij ons ook in het vizier, waarop zowel mijn meisje als dat jongetje direct het veld op rennen om elkaar in het midden met een grote omhelzing te begroeten. Nog nooit eerder hadden zij elkaar gezien, maar voor even waren het de beste vrienden. Ik en de andere moeder staan er een beetje stuntelig naast en mompelen elkaar goede dag. De kinderen zo vertederend en oh zo puur, de moeders zo vol belemmerende beleefdheid.
Situatie 2: Gisteren kwam een goede vriendin op de thee. Deze vriendin draagt altijd de prachtigste kettingen en al snel had mijn meisje haar eigen wc-rolletjes ketting opgeduikeld en omgehangen. Dat moest natuurlijk bekeken worden in de spiegel. Nu hangt de spiegel in onze niet opgeruimde slaapkamer (want ja, je visite neem je over het algemeen niet mee daar naar toe). Op zich niet erg, dus gedrieën vertrokken we richting spiegel. Bij het zien van het bed, begon het meisje direct gooien, gooien te roepen. Wat als je het vertaald zoiets betekend als; “kom we gaan spelen op het bed en jullie moeten mij heen en weer gooien!” Nou, dat vond ik als volwassen mens vol conventies dan weer geen goed idee, nee dat hoor je toch niet te doen zo in een rommelige slaapkamer met onopgemaakt bed. Achteraf bedacht ik mij dat deze gedachte eigenlijk onzin was, wat maakt het nu eigenlijk uit omdat te doen. Mijn vriendin weet echt wel dat ik niet de allerbeste huisvrouw ben die er bestaat en ik gok dat we als we het wel hadden gedaan, we alle drie de grootste lol hadden gehad. Volgende keer doe ik net als het peutermeisje en doen we gewoon gek ook al past het niet binnen de conventies in mijn volwassen hoofd. Ik raad het jullie allen aan. 🙂

en zo is het maar net!! wij volwassenen ook met onze zogenaamde ‘hoe het hoort beperkingen… ‘ Pff… wat kunnen veel van kinderen leren!
heel veel!
‘Spontaan’ durven wezen is geen schande hoor. De meeste mensen vinden dat trouwens wel leuk en lekker gek ook. En de rest dat zijn zuurpruimen. Die moet je gewoon laten. 😉
Daar heb je helemaal gelijk in.
daarom.. We kunnen nog veel leren van kinderen. Alhoewel er volwassenen zijn die het kind in zich, niet vergeten zijn.