Het  meisje doet sinds kort aan missen. Ze heeft het tot een ware kunst verheven, het gaat duidelijk om missen met een grote M. Het maakt niet uit wanneer en waar ze is, er wordt altijd iets gemist. Pappa als hij aan het werk is, mamma als die in een andere kamer van het huis iets doet terwijl zij met pappa speelt. Zijn we gezamenlijk bij opa en oma? Dan mist ze haar huis. En hebben we visite, dan mist zij hen alvast vooruit voor het moment dat zij weer weg zullen gaan. Het missen doet zij met heel haar hart, “huilen van” zoals ze zelf zegt.

Om het missen te verzachten bedachten we een nieuw ritueel. We legden haar uit dat als je iemand mist je het beste even goed aan iemand kunt denken. Met je ogen dicht. En als je heel hard denkt dan zie je iemand in je hoofd en voel je een heel klein kusje op je bolletje. En het werkt! Nu staat ze met regelmaat met dichtgeknepen oogjes even hard te missen om daarna weer fijn verder te kunnen spelen. Het liefst met haar “fototoestel” want fotootjes kun je mailen naar pappa op zijn werk. En dat, dat helpt ook!