De nacht wordt hier gevuld met het geluid van een verwarde haan. Dwars door de donkere lucht klinkt zijn schoor gekraai. Ik stel mij voor hoe hij  iedere avond op de topjes van zijn tenen het hok uit kruipt. Met een klein sprongetje springt hij op de nok van het dak. Daar zit hij, stil te wachten op het schijnen van de maan. Hij wacht en wacht tot het stilste uur daar eindelijk is. Zachtjes recht hij zijn rug, schudt zijn veren wat op. Een diepe stroom lucht vult zijn longen…. KUkELEKU! Zo hard als hij kan vult zijn geluid de lucht. De hond van de buren slaat aan, zijn dames in het hok vliegen verschrikt op. De haan lacht zacht, even voelt hij zich de koning van de boerderij.