“Alleen hier waar het was kan ik zijn, kan ik slapen, sterven zelfs misschien.”

Ik ben oud, de tijd tikt ongenadig door, slokt alles op. Behalve dat. Dat zal er altijd zijn of ik nu wil of niet. Hier zit ik dan, 90 jaar, gerimpeld, lelijk, stinkend, half vergaan. Mocht ik mijn ogen maar sluiten, kon het maar, mocht het maar. De takken zwiepen tegen de deuren voor het krot dat ik mijn thuis noem. Het laatste stuk gouden dak heb ik jaren geleden al verkocht voor een appel en een ei, daar kan een mens tenminste nog op kauwen. Het licht in mijn ogen is al jaren donker, het enigste wat ik nog zie zijn de uren in het fort, de uren achter de deur die altijd gesloten leek te blijven.

Ooit was deze stad het kuuroord van de rijken. Filmsterren, baronnen en andere gegoede lui, jawel zelfs een Griekse koning van naam, dompelden hier hun vette lijven in het hete water van de bron. Waarna zij zich lieten drogen, nippend aan de porseleinen kannetjes die op elke hoek van de straat te koop werden aangeboden. Ach ja, wat was hier niet te koop. Giessenhubel, het was de juiste plaats om het gore leven weg te wassen. Met elke dompel in het bad en elke slok van de bron sloeg er weer een stukje ziel op de vlucht. 

Nee, geef mij dan maar dit krot vol gaten en kieren. Hier zijn de ratten gewoon grijs met een staart. Niks geen parels, gepoch of opschepperij. De ratten in mijn krot zijn gewoon tevreden met de kruimels die ik hen geef. 

Mijn huis is het kroonstuk van dit spookoord, mijn zolder het baken in de nacht die hier ook de dag beheerst. De meeste huizen staan al jaren leeg, alleen het postkantoor is gebleven. Vraag mij niet waarom, brieven worden hier niet meer geschreven en voor het lezen is al jaren niemand meer te vinden. Soms drink ik bij de bode een kop koffie in de zon. We zeggen niets. We nippen, halen ademen, dat is alles wat er is. Vragen stellen doet hij niet, zijn nieuwsgierigheid is verdwenen met de laatste brieven die hij ooit heeft bezorgd.

(fragment uit een verhaal in wording)