Hier in huis hebben we wat met bootjes en het water. Bij manlief is het zeilen er van kinds af aan et de paplepel ingegoten en zolang ik hem ken varen we dan ook over de Nederlandse wateren. Zelf groeide ik op aan de kust en geniet ik van de ruimte die je ervaart zodra je in de buurt van wat groter water ben. Inmiddels zijn manlief en ik alweer 10 jaar samen en hebben we menig uurtje doorgebracht met schaven, schuren, lakken en epoxyen in de winter, en met kaartlezen, dobberen, waaien en zeilen in de zomer. Overigens gebied de eerlijkheid om te zeggen dat ik in die 10 jaar wel heb ontdekt dat in mijn aderen niet het echte zeilersbloed stroomt zoals dat bij J. het geval is. In de eerste weken van het seizoen waggel ik als een bejaard gansje voetje voor voetje over de steigers, noem ik alle lijnen standaard touwtje, moet mij voor de zoveelste keer weer worden uitgelegd hoe het ook alweer zit met zeilzaken als in de wind of uit de wind varen en sta ik met trillende handjes aan het roer. Ondanks dat kan ik mij inmiddels toch geen leven zonder varen meer voorstellen, ook al ben ik een zelfbenoemde zeildumbo, ik geniet van het samenzijn op ons bootje, het voelen van de wind in het haar en het ruiken van de natte geur van het water. 

Nu het weer zich weer meer voor varen leent begint het hier in huis dan ook weer te kriebelen, een volgend uitstapje is al gepland, het zwemvest van het peutermeisje is gewassen en de eerste routes worden bedacht. Nieuw dit jaar is dat de bootjes zich opeens ook op papier aan mij laten zien. Onverwacht wordt ik blij van foto’s van oude (uiteraard) Bretonse bootjes en probeer ik deze uit te werken tot bootjes van papier. Inmiddels zijn de eerste twee getekend en smaakt het bootjes tekenen naar meer. Bootjes, het is me toch wat!