Een gekke plastic sneeuwman met rode slaapmuts op het hoofd, dansend in de sneeuw voor een oud kasteel. De vaste bezoekers van dit blog kunnen het al raden, het is weer tijd voor een potje fantaseren bij een afbeelding uit mijn collectie foto’s van onbekenden. De foto heeft wat onwerkelijks, is dit nu echt of zijn we in een studio? De lucht zo blauw, de sneeuw zo wit, de schaduw van de sneeuwman lijkt zo scherp.
Iemand trok dit pak aan en begon te dansen, als een sneeuwnar in een droom. Hij lijkt even zijn losgebroken uit het kasteel waar hij dagelijks zijn dansje doet. Daar danst hij voor koning winter en buigt hij voor de IJskoninging. Hij zwiert en grolt precies zoals de sire van hem verwacht. In de koude zalen van het ijspaleis galmt zijn lach als een warme kachel door de ruimtes en vult de witte ruimtes met een warme gloed. Met zijn muts maakt hij muziek, de pompom dient als trommelstokje waarmee hij lange ijspegels bespeeld. Klink, klonk, klank.
Waarschijnlijk is de werkelijkheid minder sprookjesachtig en kijken we hier naar een vrolijke vorm van apres ski, iets te veel gluhwein en een mens maakt al snel zo’n huppeltje niet waar? Een ouderwetse Unox zonder worst reclame kan natuurlijk ook. Al lijkt het mij waarschijnlijker dat we kijken naar een bonk met zenuwen. Een jonge man vlak voor zijn huwelijk, nog een keer goed voor aap gezet door vriend en vijand.
Wat denken jullie? Wie danst hier in de sneeuw? Kijk nog eens goed naar de sneeuwman en zijn lach, sluit je ogen en fantaseer, ik ben benieuwd!
(Het raadsel opgelost. Na het fantaseren gooide ik de afbeelding eens door de wondere wereld van google en weet ik wat dit is. Het blijkt een foto, waarschijnlijk genomen aan het eind van de jaren 50 in Quebec, Canada. Deze vrolijke sneeuwman, ook wel bekend onder de naam Bonhomme, is sinds 1955 de mascotte van het “Quebec Winter Carnival” een van de grootste winterfestivals ter wereld. 15 dagen lang wordt er in de sneeuw carnaval gevierd waarbij Bonhomme symbool staat voor Joy de vivre en de goede man. )
Leuk! Foto’s zijn altijd een goede basis voor een column, gedicht of zelfs een roman. Als er een paar mensen op staan, een omgeving, dan heb je zo een verhaal bij elkaar verzonnen. Wie zijn ze, wat zijn de onderlinge relaties, wat doen ze daar…
Helemaal mee eens, ik zet zo’n foto dan een tijdje op mijn bureau zodat ik het steeds zie en dan komen vanzelf de ideeën naar de oppervlakte gedreven.