Uit nieuwsgierigheid heb ik mij onlangs bij verschillende organisaties opgegeven voor een avondje vrijwilligerswerk. Het leek mij interessant om eens op verschillende plekken een kijkje te nemen en zo eens te ervaren hoe het is om te werken met doelgroepen die ik nog iet goed ken. Zo ging ik onlangs een avond helpen bij een taalcursus voor anderstaligen en mocht ik gisteravond aan de slag als bij de bejaardensoos van een huis voor ouderen hier in de buurt. In de aankondiging had ik al gelezen dat het de bedoeling was om een praatje te maken en wat spelletjes te spelen en dat de ouderen zich vaak al verheugden op de komst van deze avonden. Ik had er zin in, al was ik ook wat zenuwachtig op de weg er naar toe. Het blijft toch altijd spannend als je ergens voor het eerst komt waar niemand je nog kent. Zou ik het wel leuk vinden en zaten de mensen daar wel echt op mijn komst te wachten? Zou het zo gaan als ik verwachtte? Werd het een avondje met ganzenbord en advocaat? Of ging het er heel anders aan toe?

Zoals dat gaat was het natuurlijk van beide een beetje. Het was van alles wat. Het was leuk, het was saai, het was grappig, verbazend maar ook leerzaam en serieus. Ik speelde ganzenbord op XL formaat, vertelde de ietwat vergeetachtige dame keer op keer dat zij de paarse pion had. Ik kreeg netjes op mijn kop van een mevrouw omdat ik niet d juiste dobbelsteen had klaargezet. Ik keek vol verbazing naar de oude dame in onderbroek die weigerde om iets meer dan dat aan te trekken. Er werd gelachen en gemopperd en ik was er getuigen van hoe na het op tafel verschijnen van de oude klare en de advocaat  de spelletjes veranderden. Plots werd er vrolijk vals gespeeld en sukkelde een enkeling tussen de beurten in slaap. Na drie potjes werden de ogen te moe om verder te spelen en begonnen het echte praten met elkaar. Ervaringen van toen en nu werden uitgewisseld, stukjes leven verteld en naar uitleg over nieuwe tijdse dingen werd gevraagd. 

Met een glimlach op mijn gezicht fietste ik vlak voor het voetbal weer naar huis. De straten in de stad waren leger dan normaal, uit de huizen klonken geluiden die vol waren van verwachting. Zou het winnen van een touretappe een mooie voorbode zijn voor het voetbal van “onze jongens”? De dames van het bejaardenhuis waar ik net vandaan kwam waren er hartgrondig van overtuigd. Iets vroeger dan normaal waren zij gestopt met ganzenborden, als gelukwens werd er nog snel een toost uitgebracht waarna zij een voor een vertrokken naar hun kamer om te kijken naar het voetbal. Al ging een enkeling liever vroeg naar bed, al dat gevoetbald was veel te spannend voor het hart. 

Ondanks het verlies bij het voetbal was het voor mij een mooie avond, zo’n avond om dankbaar voor te zijn. Stuk voor stuk hadden de dames mij verteld hoe zij elke keer weer toe leefden naar de “soos”. Naar de gezelligheid en naar de jonkies (vrijwilligers) van buiten. Of zoals een dame van 93 zei: “Zo’n avond maakt dat ik weer zin heb in een nieuwe dag, dat ik mij verheug op dat wat nog komen gaat, ook al voel ik mij stokoud.”