De stad, ik mopper er met regelmaat op, toch zijn er minstens zoveel momenten dat ik juist van haar geniet. Van het rumoer, van de grote diversiteit aan mensen die zo maar voor je raam voorbij schuifelen. De flarden gesprekken in talen die in mijn oren krullen leggen als ik bij de tramhalte sta. 

Gister was zo’n moment dat ik en de stad elkaar weer even wisten te omarmen. Terwijl er op het moment geen krant kan worden opengeslagen zonder gemopper op Den Haag, de Schilderswijk en het multiculturele gebeuren van het samenleven in een stad werd mijn hart wat warmer bij de aanblik van het Haagse Zuiderpark.

Ergens op een veldje zat een Turks / Marokkaans gezin, man, vrouw, opa, oma en een schare kinderen. `Een BBQ stond aan, een waterpijp werd gedeeld, er werd gelachen, gegeten en gespeeld. Wat verderop een groep prille studenten, er was duidelijk sprake van een introductieactiviteit. Er werd gelachen, gegeten en gespeeld. Een groepje rappende Haagse pubers vanuit alle windstreken sjokte langs, de een maakte een grap, er werd een zak chips gedeeld en getrapt tegen een bal. Er werd gelachen, gegeten en gespeeld.

En wij? Wij drietjes deden tikkertje, lachten om elkaar en aten in het zonnetje, wij speelden, lachten, aten, net als zij.