Een goede drinker was hij niet. De ochtend bleek altijd verder weg dan de bodem in zijn glas. Avond aan avond het zelfde verhaal. Zijn eerste glas dronk hij om wakker te worden, het tweede maakte hem blij. Bij drie kwam de moed, voor even maar. Met elke slok werd hij meer en meer de vreemdeling die hij altijd zag, in de spiegelwand van het toilet, tijdens het legen van zijn blaas na een glas of zeven.

Het glas in zijn hand liet hem zingen, over vrouwen, schepen, de zee. Liet hem vloeken en tieren op alles wat goed was, op alles wat slecht was, dat alles alleen. De laatste glazen deden hem verdwijnen, elke keer weer. Zijn moed, zijn zang, zijn woede en lust, alles verdween in de nevel van bier.

Ja, een goede drinker was hij niet. Hij dronk om te zijn, maar vergat wie hij was.