Ons nieuwe ritme moet zich nog gaan zetten als een oude jas. Waar ik het afgelopen jaar overal wel uurtjes kon vinden voor het tekenen is het nu zoeken naar een goed moment. In de afgelopen weken kwamen er, als vanouds, weer honderden kinderen aan mij voorbij. En als die kinderen weer met hun eigen juffen zijn vertrokken, haast ik mij naar mijn eigen, liefste, exemplaar. Die door dat gewerk van mamma, opeens weer alles samen wil doen. Heel kneuterig! heel fijn! En soms ook heel vermoeiend. Maar dat het tekenen (en schrijven) er nu bij in schiet, nee dat is niet goed. Daar moet ik wat aan doen.

Mijn opdracht voor mijzelf is dan ook het hervinden van mijn teken-uurtjes. In mijn hoofd maakte ik immers al een enorm olieverfschilderij, in de praktijk tekende ik een blauwe berg op een slecht stukje papier en een serie huisjes op een hoekje van een blad.

En ik weet die uren voor het tekenen en het schrijven, die zijn er heus wel. Alleen ben ik even vergeten ze te zien. Tijd om mijn ogen open te doen!