Vandaag gingen het peutermeisje en ik op avontuur. Midden in de stad gingen we op zoek naar een schat. Of eigenlijk gingen we geocachen. (Iemand verstopt een cache (de schat) en plaatst hiervan de coördinaten op internet. Iedereen die de schat vindt laat zijn naam achter in het boekje dat bij de schat verstopt zit en laat een klein aandenken achter in ruil voor het meenemen van een aandenken uit de schat).

De coördinaten brachten ons naar het midden van de tuin in het Emma’s hof. Een plek waar ik al langer eens met het peutermeisje heen wilde omdat ik had gehoord dat buurtbewoners hier in hartje stad een fijne, groene speel en ontdekplek hadden gemaakt.

Het spelen ging gelijk helemaal goed, een waterpomp met waterstroom, kikkerdril en slakkenpaden haalde het natuurgevoel in ons stadskind direct naar boven.

Maar we kwamen natuurlijk niet allen om te spelen, er diende een schat gezocht te worden. Ietwat beschaamd keek ik dan ook onder stenen, achter bosjes en tussen plastic buizen. hierbij enthousiast aangemoedigd door dochter die luid en vals een zelfverzonnen piratenliedje zong. En ja, het duurde even maar de schat hebben we gevonden!

Zo’n schat zit natuurlijk niet in een oud houten kistje, maar in een waterbestendige plastic koker. We namen een plastic kameel mee en lieten een heuse prins achter in de pot en verstopten het geheel weer voor een volgende schatzoeker.

Het mooie is dat het zoeken naar de cache (schat) eigenlijk de ware schat is. Juist doordat je voor het vinden van de cache goed om je heen moet kijken en aangemoedigd wordt juist daar te kijken waar je normaal onbedachtzaam aan voorbij loopt zie je de kleine verborgen schoonheden van zo’n plek.  Zo stond op een verscholen hoekje van de muur de volgende mooie tekst:

“de stilte in de tuin fluisterde me zacht iets in over verbondenheid – en de tijd was even kwijt”

Zo’n zinnetje vinden is prachtig toch!