Peuters zijn net mensen en vragen zich net als grote volwassenen dingen af. Want als je drie bent denk je na over de dingen, de dieren en de wereld om je heen. Dan wil je weten waarom pappa sneller fietst dan mamma, vraag je hoe een konijn kan ademen onder de grond en denk je na over de sterren, de maan en de zon. Soms komen in je hoofd de verklaringen als kleine belletjes opgeborreld. Wanneer zo’n groot mens vervolgens iets “raars” begint te beweren zit er niets anders op dan  je theorie te delen.

En toen iemand begon te klagen over de warme zon werd het hoog tijd voor een lesje peuternatuurkunde:

“Het is niet erg dat het warm is want ik vind de zon zo prachtig. Hij maakt het licht. En weet je trouwens, ’s avonds komt de maan, die maakt het koud. En weet je waarom je eerst de zon hebt en dan de maan en dan weer de zon en nooit tegelijk? Dat is omdat ze elkaar wegjagen. De maan sluipt achter de zon en laat hem schrikken. En dan is het donker. En dan doet de zon het weer terug bij de maan. Dan sluipt hij op zijn tenen en dan wordt het weer licht. En dat doen ze elke keer, altijd, maar ze zien elkaar nooit!”