Ze danst zonder te kijken op de klanken van het spoor. Ze springt, vliegt, draait, valt, tolt. Haar lichaam ruist, in elke beweging verschuilt een nieuw verlangen. Ze danst haar lied dat groter is dan zijzelf. De stad geeft haar vleugels, voedt haar lijf met oneindigheid. Ze rent zonder te vertrekken, zonder te gaan. In haar beweging staat ze stil, de stad raast door. Haar ruisen en de stad vormen een pas de deux die zal duren tot ze valt.