Drie maanden is ze nu in Nederland , sinds drie weken is ze vier jaar oud, de ogen donker, fel en toegeknepen. Vijf maanden geleden schuilde zij nog voor bommen, nu staat ze midden in een Amsterdamse kleuterklas.

Ik ontmoet haar voor het eerst. In de klas waar ik vaak kom zit ik op een kruk en kijk ik rond, ik observeer de spelende kinderen, glimlach ook even naar haar. Een boze blik kijkt terug. Ze staat in haar eentje bij het schilderbord. Zet kleurige strepen dwars over elkaar. Af en toe draait ze zich om, staart mij wantrouwig aan.

Rustig blijf ik zitten, kijk af en toe naar dat kleine vurige hoopje menselijkheid. Elke keer kijkt ze terug. Steeds iets minder donker, iets minder boos.

Dan blijft haar blik langer hangen, ze kijkt me aan, ik glimlach, zij pakt een kwast, loopt naar mij toe en drukt de kwast in mijn hand.

Ik loop met haar mee naar haar schilderij. Zonder woorden laat ze mij toe in haar bestaan. Driftig zet ze nieuwe strepen terwijl ik naast haar zit. Ze wijst me een kleurig bolletje aan, wijst vervolgens naar haarzelf en zegt haar naam. Ik herhaal de hare en ik geef haar de mijne, een kleine lach verschijnt.

Dit kleine meisje, pas net 4, zoekt verbinding, durft een stapje verder te kijken dan de angst. Gunt mij de voordeel van de twijfel met haar prille lach. Durft te ontmoeten, ondanks alles wat haar nu al overkomen is.

Ik kan maar één ding denken, wat ben ik blij dat jij hier nu bent.