Ik probeer de dingen om mij heen opnieuw te ontdekken. Vaste beelden los te laten, ruimte te maken voor nieuwe gedachten. Op zoek te gaan naar betekenis van sommige zaken en tegelijkertijd proberen om los te laten. Wat je denkt, vind en voelt lijkt soms zo vanzelfsprekend, zo gewoon en normaal, maar als je er met een nieuwe manier naar probeert te kijken draait het beeld zich opeens om. Het vanzelfsprekende wordt opeens abnormaal. Het is spannend en eng om bij je zelf eens stil te staan bij het waarom van de dingen. Wat maakt dat ik altijd met vijf projecten tegelijk bezig ben, waarom vind ik wat ik doe nooit bijzonder of knap gedaan? En zo stel ik mij op het moment nog vele andere vragen. Door deze knoop van vragen langzaam te ontwaren ontdek ik een hoop, over mijzelf, over de mensen om mij heen en over de manier waarop ik naar de wereld kijk. Nu zal ik de eerste zijn om toe te geven dat dit echt niet de hele tijd een leuk en vrolijk proces is, toch vind ik het ook een bijzonder avontuur. Het is ook fijn om de ruimte en tijd te krijgen om te herontdekken wie je bent. Het voelt een beetje alsof je de wollen draden uit een trui een voor een lostrekt, al krijg je het zonder die trui wel een beetje koud, om de draden vervolgens te gebruiken in een nieuwe trui die je daarna weer als een warm velletje om je heen kunt aantrekken. Om die nieuwe trui te breien ben ik nu opzoek naar een mooi patroon. Zo’n stukje patroon kan overal liggen. In een goed gesprek, een vrolijke spreuk in een tijdschrift, een vernieuwende gedachte, de erkenning van een gevoel of in het genieten van een lekker kopje koffie. Of zoals vandaag door het lezen van de Tao of Pooh, waarin steeds het volgende vrolijke versje terug komt:
“Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie,
A fly can’t bird, but a bird can fly.
Ask me a riddle and I reply:
Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie”
“Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie,
A fish can’t whistle and neither can I
Ask me a riddle and I reply:
Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie”
“Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie,
Why does a chicken, I don’t know why.
Ask me a riddle and I reply:
Cottleston, Cottleston, Cottleston Pie”
Uit: The Tao of Pooh, Benjamin Hoff
(en als je het boek verder leest dan probeert de schrijver met dit gedichtje het volgende zeggen: De dingen gaan zoals ze gaan en doe alles wat je kunt zonder alleen dat te willen wat je niet zult kunnen. Best een wijze beer die Pooh!)
grietjedrooglever.nl 
Één reactie Voeg uw reactie toe