Vandaag tekende ik een strooitekening voor Eva, een goede vriendin die ik alweer 13 jaar geleden via mijn studie leerde kennen. Toen had ze het al altijd over schrijven en over lezen. Nu 13 jaar later is zij bijna gepromoveerd en is dit jaar haar eerste Young Adult boek uitgekomen. Overstroomd, lees het allen!! Dat promoveren is natuurlijk reuze knap, maar persoonlijk vind ik het van haar nog veel knapper dat het haar gelukt is om te debuteren met haar eerste roman. Het zal dan ook niet verbazen dat ik voor haar een tekening maakte waarin het lezen centraal staat. Dit is hoe ik mij altijd de kleine Eva voorstel. Ik ben benieuwd of zij zich een beetje in dit beeld herkent. Als historicus, en als verzamelaarster, is zij erg geïnteresseerd in ego-documenten, zoals brieven, dagboeken en agenda’s. En onderzoekt zij hoe mensen in verschillende fases in hun leven reflecteren op gebeurtenissen in hun leven. In haar vrije tijd struint zij antiekmarkten (het liefst de Engelse) af opzoek naar antiek schrijfgerij en album amicorum (de voorloper van het poesiealbum). Al tekenend dacht ik wat na over onze vriendschap en bedacht ik mij dat ik, als ik haar niet tijdens mijn studie maar op de basisschool had leren kennen, waarschijnlijk had gevraagd in mijn poesiealbum te schrijven. Wat zou ze dan geschreven hebben? Zo’n gedichtje dat in elk poesiealbum wel voorkomt? Of een eigen verhaaltje? Of misschien wel iets heel anders. Weet je wat, ik denk dat ik eens gek doe en als ik haar binnenkort weer zie en deze tekening overhandig, haar ook mijn oude poesiealbum geef. Dan kan zij daar nu, ook al zijn we al lang en breed volwassen, alsnog een versje in schrijven 🙂