Jarenlang tekende ik hoofdzakelijk portretten en handen. De foto’s bij dit blogje zijn daarvan het bewijs. Portretten van veelal oude mannen, soms een vrouw, in elk geval personen met doorleefde koppen zoals dat zo mooi gezegd wordt. Ik tekende bovendien vrijwel altijd met zwarte inkt, soms was er ruimte voor wat kleur, maar de zwarte pennenstreek was toch wel echt kenmerkend. Tot ik op een gegeven moment dit helemaal zat werd. Een soort van writersblock op tekengebied was het gevolg. Na minstens twintig jaar elke dag getekend te hebben raakte ik opeens mijn pen amper meer aan. Tot een paar maanden terug. Veranderingen in mijn leven betekende veranderingen in mijn hoofd. En opeens begon het in mijn handen weer te jeuken. Ik wilde weer tekenen, maar niet meer zoals vroeger. Ik sprak met mijzelf af dat ik mocht tekenen wat en zo vaak ik maar wilde, als het maar geen portretten van oude mannetjes waren. En wat blijkt, het heeft gewerkt, ik sprong figuurlijk in het diepe en het had een bevrijdend effect. Opeens tekenen ik van alles en nog wat, gebruik ik veel meer kleur en verschillende technieken. Je kunt dit ook echt terug zien in de tekeningen die ik bijvoorbeeld voor het tekeningen strooien maakte. Er zit van alles tussen en ook al heb ik nog steeds niet alle tekeningen af, (er zijn uiteindelijk zoveel aanvragen gedaan dat ik nu al twee maanden bezig ben om al die tekeningen te maken), heb ik wel het idee dat ik echt weer op het goede tekenpad ben beland. Het voelt als een reis en een zoektocht naar een nieuw, passend handschrift. Ik ben benieuwd waar ik uiteindelijk op uit kom, voorlopig teken ik vrolijk door!