Ik luister naar mijn 16 jarige zelf, wat klink ik nog klein. Van de wereld snap ik nog niets, mijn 16 jarige ik is alleen en voelt zich verloren, versnikkend in haar pijn. Jaren lang wilde ik hier niet naar luisteren, naar het meisje dat ik was. Nu weet ik dat ik dat meisje ook nog ben, naast mijn huidige zelf. Ik leer haar te horen, te verstaan en te begrijpen. Al luisterend voel ik haar in mijn lijf, mijn schouders spannen zich, mijn ademhaling gaat sneller en de snik voel ik ook nu in mijn keel. Het is moeilijk om haar zo te ervaren, weer even te zijn zoals toen. Toch doe ik het en laat ik haar toe. Nu 15 jaar later, mag en kan ik haar omarmen, haar troosten en tonen dat ze er mag zijn, misschien zelfs wel moet zijn. Ik heet haar welkom en zeg haar: “Het is goed zo, fijn dat je er bent”.
grietjedrooglever.nl 
Lieve Grietje, ja, koester en troost jouw innerlijke kind met liefde, zo word je weer heel. X
Wat een mooi (en herkenbaar) stukje… Liefs, Ruchama
Mooi!
🙂
Ik vind de afbeelding prachtig, van jou zelf? Heel mooi verwoord ook, ik denk voor veel grote meisjes heel herkenbaar. Voor mij wel tenminste. Mooie combinatie!
Dank je, en ja de afbeelding heb ik zelf gemaakt.
Ecoline? Op een speciaal soort papier? (gewoon nieuwsgierig)
Je bent een kunstenaar, ik meen het!
Diep geraakt en herkenbaar, ik kreeg dit blog doorgestuurd . Liefs…en bedankt lieve schoonzus ❤ Liefs Shirley
hoi Shirley,
Dank voor je mooie reactie!
Een mooie toepasselijke tekening. Het is vervreemdend en een opluchting tegelijk om te ervaren dat dat meisje van vroeger er nog steeds is. Ik kom steeds vaker meisjes van vroeger tegen. Ze wonen allemaal in mij.